Ik stap bus 21 uit terwijl ik mijn zoon op nog geen halve meter hinderlijk achtervolg. De gore klootzak heeft een uur geleden in z’n luier gescheten en dat pik ik niet. Maar hij slaapt, de hond. Hordes teringlijers en kankerhoeren lopen van en naar het Centraal Station van Amsterdam. Ik ben op weg naar ...
Lees verder
Ik sluip de bus uit. Kop in de kraag. Ik maak me klein en duw m’n zoon vooruit. Hij slaapt. Eindelijk. Zijn gejengel trok veel te veel aandacht. De mensen lopen over het stationsplein. Het voelt alsof er een grote, knipperende pijl boven m’n hoofd hangt: HIER LOOPT HIJ! Gelukkig is het kloteweer en kijken ...
Lees verder
Duizenden hongerige ondoden lopen zielloos over het stationsplein. Op zoek naar voedsel, naar half vergane hondenlijken, naar vers mensenvlees. Het is gekkenwerk dat ik hier ben, maar de brandstof van de bus is op. Ik hoopte dwars door de menigte wandelende lijken heen te kunnen rauzen...
Lees verder
Bij het uitstappen van de bus waait mijn jas open, precies op het moment dat de buschauffeur de deuren sluit. Terwijl ik de kinderwagen waarin mijn zoon ligt te krijsen vasthoudt, ren ik mee met de bus en schreeuw ik naar de buschauffeur dat hij moet stoppen. Maar hij hoort me niet, de bus draait ...
Lees verder
Slierten mist zwerven rond mijn benen. Net zat ik nog in Bus 21. Het was warm, zweet parelde langs mijn slapen, mijn zoon sliep. Nu loop ik over een smal pad langs eindeloos diepe bouwputten. Een heipaal beukt zich een weg naar het binnenste van mijn oor. Lachende Japanners passeren...
Lees verder
Ik stap uit, euh… Hoe heet het? Zo’n vervoersdinges op wielen. Van de gemeente. Wit met blauw. Kom. Lijn 12. Of was het 21? Ik weet het niet. Ik stap uit en loop achter een wagentje aan. Van wie is dat wagentje? Ik weet het niet. Ik kijk in het wagentje. Er ligt een ventje in. Hij komt me vaag bekend ...
Lees verder